Order...

Konflikty pokoleń, zmiany w kulturze, obyczajowości, to wszystko to następstwa kolejnych wieków...

A jednak mimo lat tworzenia cywilizacji mentalnie pozostaliśmy tacy sami jak nasi prapradziadowie.

Duma nie pozwoli przyznać się do słabości o, których nawet podświadomie wiemy. Swego rodzaju pycha nie pozwoli nam się przyznać do ewolucyjnej porażki, która w pewnym sensie stanowi kompleks gatunku ludzkiego.

Niezmieniona mentalność także nie pozwoli nam zapomnieć o "szaractwie"...

Czym jest to szaractwo? Przeciętnością... Większość ludzi stara się na siłę dopasować do społeczeństwa.

Przez tendencję potrzeby przynależności, potrzeby akceptacji nie potrafimy dostrzegać prawdziwych pereł wśród skał...

Co mam na myśli? Ludzi naprawdę wyjątkowych, niepowtarzalnych, inspirujących. Często giną oni wśród przeciętności i normalności zaszufladkowani przez społeczeństwo.

Niestety oceniać każdy potrafi, a być ocenianym? Właśnie... Co z byciem ocenianym? Czy oceniający dałby radę znieść cudzą krytykę? Czy myśliwy potrafiłby się stać ofiarą?

Dzisiaj zgodnie z małą "sondą" na fanpage'u dam wam do oceny wiersz... Mam nadzieję, że wam się spodoba i, że zachęci was do dalszej lektury bloga!

Serdecznie zapraszam i życzę dobrej nocy!

„Szaraki”

Idą ulicą ludzie szarzy

Tłum ich całkiem spory

Okiem Temidy lustrują

Choć daleko im

Do jej zmysłu

Do jej boskości

Do jej postumentu

Patrzą na świat przez pryzmat okładki

Na kulisy nigdy nie zerkną

Nie zastanowią się

Czemu tak?

Czemu nie inaczej?

Idą tak ślepo przez świat

Wzrokiem krótkim się kierują

Innego nie znają

Innego nie mają

Wiara ich

Ledwie tytułem fałszywym

Życie proste

Tytulatura zacna

Postument zbyt wysoki

Nieliczni wśród nich prawdziwymi

szczerymi, kolorowymi

Wciąż jednak wyśmiewani

W kont spychani

Dlaczego?

Bo inni

Bo nie nasi…